Lulluchapampa

Dit was de eerste dag waar we onze baggage zelf dienden te dragen. Het begon ook duidelijker drukker te worden omdat  we ons hier op de classieke 4-dagen Inca Trail bevonden.

Hoewel het astrologisch winter is in juli is het aangenamer dan in de zomer omdat het droog blijft. De zon stond hoog aan de hemel en spreidt zijn krachtige stralen uit over het subtropische regenwoud. We verloren zweet met liters maar we wandelden door. We kwamen aan in een wondermooie subtropische wereld die ons schaduw bood. Watervalletjes, orchideën, slingerplanten, lianen, mosses en de stilte die enkel verbroken werd door de veelkleurige kolibries en papagaaien hypnotiseerden ons voor uren.

Woorden schieten te kort om de schoonheid van dit stukje natuur weer te geven. Om de 10 stappen stopten we om te genieten van dit land van mirakels en puurheid. Dit was de Inca Trail op zijn best, ruwe landschappen verlicht door de schoonheid van de natuur en de luxe van deze goed bewaard gebleven en gerestaureerde Inca Trail met zijn vele trappen en bochten. Vele uren stonden we daar, woordenloos, luisterend en contemplerend. In het ruisen van de rollende rivieren en watervallen konden we Indianen horen zingen en dansen. Was dit een hallicunatie of een deel van het mysterie? Hun taal was onbegrijpelijk en leek recht de ziel binnen te dringen...

Uiteindelijk kwamen we boven het regenwoud uit op een hoogvlakte waar lamas, paarden en ezels stonden te grazen. We verlieten de Inca Trail en wandelden door deze enorme vlakte waar we onze kamplaats opmaakten. Zenon prepareerde zijn gebruikelijke voedzame maaltijk en na een geanimeerd gesprek vielen we allen in een diepe slaap.

Op naar Warmihuanuska of de "Death Woman's Pass"