Incaraqay of Paucarcancha

Traag maar zeker lieten we de hoogvlakte achter ons en kwamen we aan een hoogte die struikgewas toestond. De plantengroei van subtropisch karakter werd als maar weelderiger, gediversifiëerder en hoger. Honderen, zoniet duizenden botanische planten als bromelias, orchideën, begonias, mossen en ontelbare bloemen in alle kleuren en vormen verspreidden een aangenaam perfum over de vallei. Vele kruiden werden nooit onderzocht op werkzame stoffen of zijn zelfs nog onbekend aan biologen.

We volgden nog steeds de Cusichaca Rivier en kwamen in de namiddag aan bij een Inca ruïne die Incaraqay genoemd wordt en door de locale bevolking ook bekend is als Paucarcancha. Omgeven door de typische Inca terrassen en gebouwd op een strategische plaats waar twee valleien samenkomen diende deze ruïne als rustplaats voor de chasquis en als militaire uitkijkpost. Zoals reeds gezegd waren deze chasquis of lopers zeer belangrijk in de administratie en transport van goederen in het rijk. Opslagplaatsen hielden gedroogd voedsel veilig in geval van een ramp, oorlog of tekorten.

Jammer genoeg hebben aardbevingen de ruïne veel schade berokkend. Zoals je kunt zien op de foto boven is er nog veel werk nodig om Paucarcancha op te knappen. Inkomsten komen van het toerisme en beetje bij beetje worden gedeelten van de ruïne gerestaureerd. De zonnetempel is reeds volledig heropgebouwd wat dit bouwwerk zijn charme voor een groot deel terug geeft. Je dient geen ingangsgeld te betalen. Dieper in de vallei zijn er enkele huisjes maar geen winkeltje. De wijde terrassen en de ruïne zelf kunnen gebruikt worden als kampplaats.

De Cusichaca Rivier in de enige waterbron onderweg. Wie er een bad in kan nemen mag zichzelf een poolbeer noemen. Het water is immers smeltwater van enorme gletschers. De vallei is bedekt met subtropisch regenwoud. De Incas hebben langs de rivier een kilometers lange dijk gebouwd om landbouw tegen overstroming te beschermen. Deze terrassen worden nog steeds door de lokale bevolking gebruikt.

De paarden en onze locale gids Zenon verlieten ons en twee chasquis kwamen bij de groep, ook onze vegetarische kok Zenon bleef (mmm). De volgende dag vervoegden we ons op de populaire 4-dagen Inca Trail waar paarden niet toegelaten zijn. Vanaf nu dienden we onze rugzakken zelf te dragen, dat betekende slechts één ding: tweemaal zoveel eten :=)

Eindelijke een klein stukje beschaving...